Η θρησκευτική της παράδοση επικεντρώνεται στην πίστη και στην επίκληση του περιβόητου Κυρίου του Δυτικού Παραδείσου, Αµιντά (Amitabha), όµως δεν περιορίζεται στην αυστηρή «δογµατική» προσήλωση στον εν λόγω Βούδα. Πλάι στον Αµιντά αναγνωρίζονται πολλά άλλα θεϊκά όντα και φωτισµένοι Bodhisattvas, δηµιουργώντας µέσα στους αιώνες µια τεράστια παράδοση ζυµώσεων, επιρροών, συνθέσεων και ανάδυσης νέων πρακτικών, πολλές φορές τόσο µοναδικών και πρωτότυπων, ικανών να χαρακτηρίσουν το συγκεκριµένο ρεύµα του βουδισµού ως ξεχωριστό και καθ’ όλα ιδιαίτερο. Η Αγνή Γη µπορεί να συνθέτει γόνιµα τις πεποιθήσεις και τις δοξασίες άλλων βουδιστικών Σχολών (Ζεν, Shingon, Kegon, Tendai κ.ά.) και θρησκευµάτων (π.χ. Ταοϊσµός), και να τις ζυµώνει στους κόλπους της µε έναν άκρως δηµιουργικό τρόπο, ώστε να παρουσιάζεται ως µία εντελώς διακεκριµένη θρησκευτική οδός στον ευρύτερο τύπο του βουδισµού Mahayana.

Εξηγείται ότι η σπουδαιότητα της Αγνής Γης δεν περιορίζεται στην απλή «πολιτογράφησή» της σε ένα ακαδηµαϊκό εγχειρίδιο συγκριτικής θρησκειολογίας ή ιστορίας των θρησκευµάτων. Απεναντίας, τεκµηριώνεται η θέση ότι τα βαθύτερα νοήµατά της αποκωδικοποιούνται σε µια ζωντανή και πολύπλευρη πνευµατική κιβωτό διαφύλαξης των ασυνείδητων Αρχετύπων, αλλά και σε µια άκρως εσωτερική θρησκευτικότητα που στις εικόνες και στις έννοιές της προτυπώνονται οι αιώνιες ανάγκες του ανθρώπινου ψυχισµού για Ολότητα, Λύτρωση και Σωτηρία.

Για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία επιχειρείται µια εµβάθυνση στην ιδιαίτερη µορφή βουδισµού της Αγνής Γης και περιγράφεται η ιστορική, η φιλοσοφική και η καλλιτεχνική πορεία της στις χώρες της Ανατολής.