Η ποιητική συλλογή με τίτλο «Δώδεκα ώρες στον ήλιο. Μακρόνησος, 1947-9157» αποτελεί την εφαρμοσμένη πρακτική τής τεχνοτροπίας τού δομημένου ρεαλισμού Α’ επιπέδου τού Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδος. Τα μέλη του, εξετάζοντας αναλυτικά τα αρχειακά υλικά τής περιόδου, αποτύπωσαν στους στίχους των ποιημάτων, καταστάσεις, καταγεγραμμένες εμπειρίες και βιωμένες αλήθειες, που σηματοδότησαν την εκμηδένιση της ανθρώπινης υπόστασης στα μετεμφυλιακά χρόνια τής ελληνικής πραγματικότητας των μέσων τού 20ού αιώνα. Μία συλλογή ιστορικής μαρτυρίας, η οποία βασίζεται στη λεπτομερή καταγραφή περιστατικών και γεγονότων με έμφαση στη σωματική αναφορά και την αιτιακή σχέση θύτη και θύματος. Μία συλλογή η οποία εμβαθύνει στον τρόπο με τον οποίο ο λόγος, και δη ο ποιητικός, είναι σε θέση να στιγματίσει τη βιαιότητα της κοινωνικής ύπαρξης.
