Η δύσκολη συνάντηση του κόσµου της τέχνης µε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστηµα δεν υπήρξε ούτε αυτονόητη αλλά ούτε και στατική. Ένα σύνολο από διαφορετικές στάσεις και τοποθετήσεις οριοθετούν µια δυναµική πορεία µε συνέχειες, ασυνέχειες, τοµές και αδράνειες, απολήγοντας σταδιακά στη σύνθεση της σηµερινής εικόνας. Η τέχνη και η διδασκαλία της αποκαλύπτονται έτσι ως συνεχώς διευρυνόµενα πεδία, φορτισµένα µε αδιάκοπες µεταµορφώσεις, των οποίων η µελέτη προσδιορίζεται περισσότερο από τη µεταβλητή φύση των ερωτηµάτων που προβάλλει, παρά από τις απολυτότητες που στηρίζει.
