«Η Έλενα Ακύλα αγαπάει τις ιστορίες. Αυτό το δηλώνει και στα κείµενα που έγραψε µέσα στην πανδηµία µε τίτλο “Το πάρτι ως µια χώρα ελευθερίας” (2021), όπου το εγκαταλελειµµένο τοπίο του Δυτικού Αεροδροµίου του Ελληνικού γίνεται αφορµή για µια αναπόληση του ανέµελου, και χωρίς άγχος για το µέλλον, αιώνιου παρόντος της παιδικής ηλικίας. Ο εµβληµατικός υδατόπυργος της αµερικανικής βάσης στη Γλυφάδα, οι πισίνες των ξενοδοχείων, ο Πήτερ Παν και οι ταινίες Mad Max, τα πάρτι των Αµερικανών τουριστών και τα αεροπλάνα που απογειώνονταν τα ξηµερώµατα, σηµατοδοτούν µια εποχή που η ονειροπόληση ήταν ακόµα δυνατή και το παρόν γεµάτο δυνατότητες. Μέσα στις αναµνήσεις της Ακύλα, όµως, είναι και η ίδια η χώρα που µοιάζει να διάνυε µια παιδική ηλικία. Ήταν τα 80s. Μια εποχή δοξαστικής κιτς αµερικανολατρείας και κάλπικης οικονοµικής ξεγνοιασιάς.
Στη χώρα της παιδικής ηλικίας «τα σύνορά του [υδατόπυργου] σηµατοδοτούσαν την επιστροφή στο σπίτι», γράφει η καλλιτέχνις. Ο νόστος είχε λύση, η επιστροφή ήταν δυνατή, όπως και η κατασκευή της ουτοπίας.
Στην έκθεση Home, at Last όλα αυτά εικονογραφούνται ως σκηνές µιας ψυχολογικής παραβολής πάνω στη «χώρα του αύριο», που κινείται µεταξύ παιδικών παραµυθιών και επιστηµονικής φαντασίας• ανάµεσα στο ψυχικό και το πραγµατικό, τη νοσταλγία για όσα έµειναν πίσω και τη σολασταλγία για όσα έρχονται. Όχι τόσο µε πίκρα, όσο µε σκεπτικισµό.» ― Γκέλυ Γρυντάκη