Η έκδοση αποτελεί συνέχεια της φωτογραφικής/εικαστικής έκθεσης Sunday Women: Ιστορίες Γεωργιανών οικιακών εργατριών στην Αθήνα. Η έκθεση, όπως δηλώνει ο υπότιτλος, αφορά τη μεταναστευτική κοινότητα των Γεωργιανών γυναικών στην Αθήνα και την εργασία τους στο πεδίο των υπηρεσιών φροντίδας στα ελληνικά νοικοκυριά. Μια εργασία όπου κυριαρχεί ο θεσμός της «εσωτερικής», δηλαδή της μετανάστριας οικιακής εργάτριας που δουλεύει εσώκλειστη στο σπίτι των εργοδοτών της, φροντίζοντας αρρώστους, ηλικιωμένους, παιδιά: είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα, έξι μέρες την εβδομάδα, με μονάχα μία μέρα ρεπό.
Η έκθεση Sunday Women είναι αποτέλεσμα της τριετούς συνεργασίας και έρευνας μεταξύ της φωτογράφου Τατιάνας Μαυρομάτη και της εικαστικού/σκηνοθέτιδας Λώρας Μαραγκουδάκη. Βασικός άξονας της συνεργασίας ήταν η κοινή κατανόηση ότι η εργασία των μεταναστριών γυναικών είναι απαραίτητη για την καθημερινή λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας. Ωστόσο, η ύπαρξη των γυναικών αυτών είναι αόρατη και επισφαλής. Η έκθεση επιδιώκει, από τη μία, να ορατοποιήσει την αθέατη εργασιακή συνθήκη των Γεωργιανών γυναικών μέσα στα ελληνικά σπίτια και, από την άλλη, να τη συνδέσει με δύο εξίσου αόρατες συνθήκες: την αόρατη εργασία των μεταναστών/ριών στη χώρα και την αόρατη ιστορία της εργασίας των γυναικών στον οικιακό χώρο.
«Η διαπίστωση ότι η γεωργιανή κοινότητα στην Ελλάδα αποτελείται από χιλιάδες γυναίκες, που οι περισσότερες δουλεύουν εσωτερικές σε σπίτια, προσέχοντας αρρώστους και ηλικιωµένους, δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Δεν είναι αυτονόητη, γιατί µεθοδευµένα οι γυναίκες αυτές καταλήγουν να ζουν και να εργάζονται σε καθεστώς παρανοµίας για χρόνια. Υπάρχουν κάποια ερωτήµατα: Γιατί ενώ η προσέλευση των Γεωργιανών στη χώρα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, είναι τόσο δύσκολο για µια Γεωργιανή (και όχι µόνο) µετανάστρια να βγάλει άδεια παραµονής και εργασίας; Γιατί είναι απαραίτητο να µπλέξει σε ένα γραφειοκρατικό κουβάρι, ξοδεύοντας άφθονο χρόνο και χρήµα, χωρίς να βγάλει άκρη για πολλά χρόνια; Γιατί ενώ δουλεύει σκληρά πολλές ώρες, µέρα και νύχτα, δεν έχει επίσηµο µισθό και ασφάλεια, ούτε χαρτιά παραµονής στη χώρα; Γιατί οι γυναίκες αυτές µας απασχολούν µόνο όταν τις χρειαζόµαστε για να φροντίσουν τους ηλικιωµένους ή άρρωστους γονείς µας, λες και έχουν φυτρώσει από κάπου; Πράγµατι, όσο πιο αόρατη η παρουσία τους, τόσο πιο υποτιµηµένη και φτηνή είναι η εργασία τους. Η κανονικοποίηση αυτής της κατάστασης αποκρύβει τη βία και τον καταναγκασµό που τους ασκείται.
Η ιστορία της µμετανάστευσης εργασίας είναι, στην ουσία, µια αποσιωπηµένη ιστορία. Είναι µια ιστορία που ανήκει στο περιθώριο της επίσηµης εθνικής αφήγησης. Και αυτό γιατί πρόκειται για ιστορίες που διαδραµατίζονται, κατά κύριο λόγο, στην ανεπίσηµη σφαίρα της οικονοµικής ζωής, στη σφαίρα της µαύρης ή αόρατης εργασίας. Πρόκειται για ιστορίες που ακόµη και οι ίδιοι οι µετανάστες θα ήθελαν να ξεχάσουν. Από την άλλη, η οικιακή εργασία είναι µια εξίσου διαχρονικά αόρατη εργασία: το νοικοκυριό, το µεγάλωµα των παιδιών, η φροντίδα των ηλικιωµένων. Μια κατά βάση γυναικεία εργασία, εργασία δηλαδή που µεταµφιέζεται ως ο κοινωνικός ρόλος των γυναικών.»