Έχοντας για φόντο τον Τρωικό Πόλεμο, τον πιο διαβόητο πόλεμο της ελληνικής μυθολογίας και ποίησης, η τραγική ηρωίδα Εκάβη αναδύεται ως η κατεξοχήν ενσάρκωση του μητρικού πόνου και σπαραγμού, της απώλειας, της εκδίκησης του πένθους. Στην τραγωδία Εκάβη, που διδάχθηκε πριν από το 424 π.Χ., ο Ευριπίδης έπλασε μιαν αρχετυπική γυναικεία μορφή η οποία σήμερα, αφού άφησε πίσω της τόσο τα ομηρικά έπη όσο και την εποχή του τραγικού ποιητή της με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο σε εξέλιξη, επανεμφανίζεται μπροστά μας αποφασιστική, οξυδερκής, συγκινητική, βαθιά πονεμένη όσο και τρομερή. 

Η Εκάβη είναι ένα ποιητικό «κατηγορώ» για τους ανηλεείς νικητές και δυνάστες, για τη θυσία και τη σφαγή των γυναικών, την κακοποίηση και υποδούλωσή τους από τους άνδρες. Για τις πολεμικές συρράξεις με τη μανία της απόλυτης καταστροφής και τις εκατόμβες των νεκρών που οι εμπόλεμοι αφήνουν στο πεδίο της μάχης. Για τον πικρό δρόμο της αιχμαλωσίας και της σκλαβιάς. Για τη σπείρα της βίας όπως τη γιγαντώνει ο πόλεμος, ενώ τα ωμά συμφέροντα, ο πολιτικός κυνισμός, η απληστία και οι ανήθικοι υπολογισμοί έχουν συνθλίψει κάθε ανθρωπισμό. Είναι, όμως, και ένα λαμπρό δείγμα του ευριπίδειου λόγου για το δίκαιο και την τιμωρία, για την απουσία των θεών, την ανομία και την εκδίκηση, τους κώδικες αξιών, την πειθώ και τη σοφιστική σκέψη, τον οίκτο, την ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία.