Μια γλώσσα ζηλευτή, ένας γλωσσικός θησαυρός δίχως όρια και καλούπια, από όλα τα λουλούδια του γλωσσικού περιβολιού, της αρχαίας ομηρικής, της καλλιεργημένης, της ομιλούμενης, της βόρειας ηπειρωτικής ντοπιολαλιάς, και όχι ως μόδα συγκυρίας, αλλά ως εσωτερική αναγκαιότητα, που στο πλέξιμο και κέντημα της λέξης και της ποιητικής στόφας στο παιχνίδι της λυρικής μεταφορικής εικόνας θυμίζει Λόρκα κι Ελύτη, με την αθωότητα της φύσης στο φόντο και στα καλύτερα τοπία της μυθολογίας, σαν στις πρώτες ημέρες της γένεσης, το αέναο, το ιερό, το αγνό, το παρθένο, που αν το αγγίξεις και χαλάσεις την ισορροπία πάνω και κάτω κόσμου, μπορεί να γίνει θρύψαλα, το γήινο και το αιθέριο, με το πανάρχαιο φιλοσοφικό μοτίβο της μεγάλης ποίησης, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ζωή και ο θάνατος.
                                                                                        Γιώργος Μαρκόπουλος