Ὅταν ἕνας ζωντανὸς ὀργανισμὸς χάσει τὰ αἰσθήματα ποὺ σὲ δεδομένες περιστάσεις τοῦ εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθει στὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ζωή, αὐτὸ εἶναι ἕνα βέβαιο δεῖγμα ἐκφυλισμοῦ, ἐπειδὴ ἡ ἀπουσία αὐτῶν τῶν αἰσθημάτων σὲ ἕνα λίγο-πολὺ κοντινὸ μέλλον θὰ προκαλέσει τὴν ἐξαφάνιση τοῦ εἴδους. Τὸ ζῶο ποὺ φοβᾶται νὰ ἀνταποδώσει τὰ χτυπήματα καὶ νὰ χύσει τὸ αἷμα τοῦ ἀντιπάλου του βρίσκεται ἔτσι στὸ ἔλεος τοῦ ἀντιπάλου του. Τὸ ἀρνὶ βρίσκει πάντοτε ἕναν λύκο ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸ καταβροχθίσει, κι ἄν τώρα διαφεύγει αὐτὸν τὸν κίνδυνο, τοῦτο συμβαίνει μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος τὸ προορίζει γιὰ τροφή του. Κάθε λαὸς ποὺ ἀπεχθάνεται τὸ αἷμα σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀμυνθεῖ, θὰ γίνει, ἀργὰ ἤ γρήγορα, λεία κάποιου πολεμικοῦ λαοῦ. Ἴσως νὰ μὴν ὑπάρχει πάνω στὸν πλανήτη μας οὔτε μία σπιθαμὴ γῆς ποὺ νὰ μὴν ἔχει κατακτηθεῖ χωρὶς μάχη καὶ ὅπου οἱ λαοὶ ποὺ τὴν κατέχουν νὰ μὴν ἑδραιώθηκαν ἐκεῖ διὰ τῆς βίας. Ἄν οἱ νέγροι ἦταν πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, τότε θὰ ἦταν αὐτοὶ ποὺ θὰ διαμοίραζαν μεταξύ τους τὴν Εὐρώπη, καὶ ὄχι οἱ Εὐρωπαῖοι τὴν Ἀφρική. Τὸ «δικαίωμα» ποὺ διατείνονται ὅτι ἔχουν οἱ λαοὶ ποὺ ἀπονέμουν στὸν ἑαυτό τους τὸν τίτλο τοῦ «πολιτισμένου» νὰ κατακτήσουν ἄλλους λαοὺς ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν «ἀπολίτιστους» εἶναι ὁλωσδιόλου γελοῖο, ἤ καλύτερα αὐτὸ τὸ δικαίωμα δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ ἰσχύς. Ὅσο οἱ Εὐρωπαῖοι θὰ εἶναι πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ τοὺς Κινέζους θὰ τοὺς ἐπιβάλλουν τὴν θέλησή τους. Ἄν, ὅμως, οἱ Κινέζοι γίνονταν πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, οἱ ρόλοι θὰ ἀντιστρέφονταν, καὶ εἶναι πολὺ ἀπίθανο ἄν τὰ ἀνθρωπιστικὰ αἰσθήματα θὰ μποροῦσαν ποτὲ νὰ ἀντιταχθοῦν μὲ ἀποτελεσματικότητα σὲ ἕναν στρατό.

Ὁ Βιλφρέδο Παρέτο (Vilfredo Pareto, 1848-1923) ὑπῆρξε κορυφαῖος Ἰταλὸς οἰκονομολόγος καὶ κοινωνιολόγος, ἰδιαίτερα γνωστὸς στὸ εὐρὺ κοινὸ γιὰ τὸν οἰκονομικὸ κανόνα «80-20» καὶ τὴν κοινωνιολογικὴ θεωρία περὶ κυκλοφορίας τῶν ἐλίτ. Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις μας κυκλοφορεῖ ἐπίσης τὸ βιβλίο του μὲ τίτλο «Περὶ τοῦ Κεφαλαίου τοῦ Καρόλου Μάρξ».