Η ποιήτρια παρατηρεί κι αποπειράται να διασχίσει, σύμφωνα με την καθημερινή ροή του χρόνου, θαμπά εσωτερικά τοπία με αρωγούς τη φύση, τους μύθους και την καθημερινότητα, υπό τον επίμονο ήχο προσωπικού γλωσσικού ρυθμού. Σποραδικά ανασηκώνει το βλέμμα σε επείγοντα θέματα των καιρών ή αναθυμάται το παράλληλο αρχιτεκτονικό της λεξιλόγιο. Διερευνά παρηχήσεις, λογο-παίγνια και μικρές γλωσσικές μετατοπίσεις νοημάτων.
Η παλινδρομική της περιπλάνηση σε διαθέσεις και βιώματα παρακολουθεί την νομοτέλεια της επαναληπτικής πλανητικής κίνησης. Συγχρόνως η πλάνη των στέρεων βεβαιοτήτων ζυγιάζεται τόσο στην ενδεχομενικότητα της χωρικής (ενίοτε ονειρικής) εμπειρίας της ως πλάνητος, όσο και στην απαρέγκλιτη συνέπεια της χρονικής κύλισης του πλανήτη γη στην περιστροφική του τροχιά.
