Κάντε πίσω. Έρχεται η Dido.
Τη λένε Διδώ. Το όνομά της το έχει κι ένα αστέρι, το Dido 209. Το λέει ο παππούς της που ήταν αστρονόμος. Όταν μεγαλώσει, θέλει να γίνει φωτογράφος άγριων ζώων. Φέτος είναι τριτάκι, ενώ ο Τσου, ο αδελφός της, πεμπτάκι. Την πρώτη μέρα του σχολείου ο διευθυντής μίλησε για τη μαύρη βίβλο. Όποιο παιδί κάνει μία, δύο, τρεις αταξίες θα μπαίνει στη μαύρη βίβλο. Κανείς δεν ξέρει τι είναι η μαύρη βίβλος. Αλλά σίγουρα ακούγεται πολύ τρομαχτική. Όταν η Διδώ κάνει την Τρίτη αταξία κι εξαφανίζεται, ο Τσου οργανώνει επιχείρηση διάσωσης. Ίσως τότε ανακαλύψουν το μυστήριο. Ίσως πάλι καταλάβουν πως όλα δεν είναι όπως φαίνονται. Και τότε θα τολμήσουν να πολεμήσουν το άδικο και τα σκοτάδια, όπου κι αν κρύβονται.

«— Ποια ήταν αφορμή για να γράψετε την ιστορία της Διδώς και της μαύρης βίβλου;
— Νομίζω πως αρχή ήταν μια Διδώ. Ένα κοριτσάκι-σίφουνας τόσο διαφορετικό όσο και μοναδικό, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Ενα κοριτσάκι που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον κόσμο των μεγάλων και να χωρέσει στα όρια που άλλοτε πρέπει να υπάρχουν κι άλλοτε είναι ασφυκτικά. Μια ιστορία όμως δεν έχει πάντα μία πηγή. 'Ετσι η Διδώ ήρθε και συνάντησε μια υπερήλικη γιαγιά που ξεχνάει και ζει πιο πολύ στα παλιά τα χρόνια κι έναν παππού που γίνεται γέφυρα ανάμεσα στους αγαπημένους του. Μια άλλη αφορμή ήταν να μιλήσω για σχολεία που μπορεί άλλοτε να γίνονται φυλακές πίσω από ψηλά τείχη κι άλλοτε οι τοίχοι τους να γεμίζουν ζωγραφιές και χρώματα και να γίνονται ανοιχτά παράθυρα.»
Από συνέντευξη στην Ειρήνη Δρίβα, Documento, 25/02/2024
https://www.documentonews.gr/article/maria-papagianni-sto-documento-ta-sxoleia-allote-ginontai-fylakes-ki-allote-anoixta-parathyra/

«Βίωσα την ανάγνωση του βιβλίου Η Διδώ & η μαύρη βίβλος σαν ένα πραγματικό σεμινάριο του πώς γράφεις ένα κλασικό, υποδειγματικό, απολύτως ταιριαστό βιβλίο στον κόσμο και τον ψυχισμό παιδιών 8-11 ετών. Με γλώσσα γήινη, εύληπτη, διόλου τετριμμένη ή παιδεμένη για κάποια παιδικότροπη προσαρμογή, γλώσσα όμως λογοτεχνική, καθαρή, ακόμπιαστη, που φτιάχνει μια ρέουσα αφήγηση, που δεν σκαλώνει, μήτε κρατά τον αναγνώστη σε δύσβατες αράδες. Η απενοχοποιημένη απλότητα της γλώσσας είναι ένα από τα πρώτα αποδεικτικά ενός δημιουργού που γράφει πρωτίστως απολαμβάνοντας ο ίδιος. [...] Αφηγήτρια είναι η ηρωίδα του βιβλίου, η Διδώ, αν και κάποια στιγμή, στα σκούρα και τα δύσκολα, η συγγραφέας μαζί με τη Διδώ παραδίδουν τη σκυτάλη για λίγο στον αδερφό της, τον Τσου, προκειμένου να φωτίσει μια γωνία που το φως άλλου κανενός δεν θα έφτανε τόσο καλά.
Το εύρημα του αστέρα Διδώ που γυρίζει γύρω από τον εαυτό του κάθε έξι ή οκτώ ώρες είναι ένα από τα αρκετά που εμπνεύστηκε η συγγραφέας για να κινεί συνεχώς την ιστορία της [...] »
Απόστολος Πάππος, Elniplex
https://www.elniplex.com/η-διδώ-και-η-μαύρη-βίβλος-μαρία-παπαγιά/

«Ένα βιβλίο για την φιλαναγνωσία, την αδελφική και οικογενειακή αγάπη, τη σχολική ζωή και τις συμπεριφορές μαθητών αλλά και δασκάλων.
Ένα βιβλίο που αξίζει να μπει σε όλες τις βιβλιοθήκες για να φανεί η φωτεινή τους πλευρά και ο πραγματικός τους ρόλος. Ένα βιβλίο που πρέπει  να διαβαστεί από κάθε παιδί του δημοτικού και Γυμνασίου για να μάθει να τολμά, να εκφράζεται, να έχει θάρρος και φαντασία και να μην σταματάει στις πρώτες δυσκολίες.
Ένα βιβλίο για τους ΄πολύτιμους παππούδες και γιαγιάδες και για την αγάπη που μας δίνουν και τους δίνουμε… Για τους φίλους, την αλληλοβοήθεια, τις αλήθειες μας.
Ευφάνταστο, αληθινό, ευφυές, περιπετειώδες, με πολύ χιούμορ και δυνατές στιγμές.
Θέλετε κι εσείς να ανακαλύψετε τι είναι η μαύρη βίβλος;
Μπορεί και αν υπάρχει και στο δικό σας σχολείο! »
Ελένη Μπετεινάκη, Cretalive
https://www.cretalive.gr/politismos/i-dido-kai-i-mayri-biblos-sta-paramythia-toy-sabbatoy

«Here comes the sun ντουρουντουρου… ακούει εκείνο το πρωινό της πρώτης μέρας στο σχολείο η Διδώ. Ο μπαμπάς της λατρεύει τους Beatles και εκείνη εκείνον, όπως και τον παππού της Αρίσταρχο, όνομα έμπνευση από τον σπουδαίο αρχαίο επιστήμονα, αστρονόμο παρακαλώ, και τη γιαγιά της Βικτώρια. [...]
Η Διδώ και η μαύρη βίβλος είναι ένα από αυτά (ενν. αγαπημένα βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν). Συγγραφέας της η Μαρία Παπαγιάννη με τις όμορφες ιστορίες της, εκείνες που έχουν κάτι από τα παλιά παραμύθια της γιαγιάς αλλά με σύγχρονες πινελιές και άπλετο χιούμορ σκορπισμένο σαν αστερόσκονη εδώ και εκεί.»
Πέπη Νικολοπούλου, https://elculture.gr