∆εν έχω πατρίδα να επιστρέψω
Από ποια πατρίδα να εξοριστώ;
∆έντρο που οι ρίζες του βρέχονται
Στο νερό του ποταµού
Που όλο τρέχει
Αν σταµατήσει, θα πεθάνει
Κι αν δεν σταµατήσει, πάλι θα πεθάνει.
«Στην ποίηση του Νταρουίς τα πάντα εκπορεύονται από το συναίσθηµα της απώλειας, της εσωτερικής ερήµωσης, της διάψευσης και του ψυχικού θανάτου µακριά από τον τόπο γέννησης ή καταγωγής. Προτάσσει και προβάλλει επίµονα τη συλλογική εµπειρία ενός ολόκληρου λαού που δεν µπορεί να ξεχάσει τα τραύµατά του».
Πέρσα Κουµούτση
