Κοντοστάθηκα, το σκέφτηκα για μια στιγμή και το βρήκα πολύ λογικό. Άλλωστε, δεν ένοιωθα καμιά αντιπάθεια ούτε για τον Πολίτη, ούτε για τον Μπέλκα ούτε καν για τον Άλκη Βουδούρη που, κατά κάποιον τρόπο, είχε αθετήσει τη συμφωνία μας. Λογικότεροι από εμένα και ανεπηρέαστοι από τον χαμό της Τζίνας, είχαν συμμαχήσει μεταξύ τους προκειμένου να με γλιτώσουν από μια δοκιμασία που θα αποδεικνυόταν η χειρότερη της ζωής μου – την φυλακή. Κανονικά, έπρεπε να τούς είμαι ευγνώμων. Ήμουν, και θα τους το έλεγα, αλλά χρειαζόμουν χρόνο για να περάσω από τη μια κατάσταση στην άλ-λη. Ακόμα ένοιωθα κάπως χολωμένος που δεν είχε γίνει το δικό μου… Εκτός αυτού έπρεπε, οπωσδήποτε, να καθίσω κάπου γιατί ένοιωθα ότι δεν με κρατούσαν άλλο τα πόδια μου. Η στρόφιγγα της αδρεναλίνης είχε κλείσει εντελώς και με είχε αφήσει έρμαιο της κουράσεως που είχε συσσωρευτεί στην ψυχή μου, αλλά και στο σώμα μου όλες αυτές τις ημέρες.

Έτσι έκλεισε η πρώτη υπόθεση του Πλάτωνα Καρτέση, μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ύστερα από δέκα χρόνια, προκειμένου να βρει ποιος είχε δολοφονήσει την μοναδική αγάπη της ζωής του, που παρά τον χωρισμό τους, έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να επικοινωνήσει μαζί του, λίγο πριν την προλάβει ο δολοφόνος της…