Σε αυτά τα πολύπλοκα ερωτήματα καλείται να απαντήσει το μυαλό του Νίκου Μαρκάτου, θρυμματισμένο από τον ήλιο, αγκιστρωμένο από τους αχινούς, καρφωμένο διαρκώς σε ένα παραλήρημα άδειο από μορφή αλλά γεμάτο από μνήμη.
Πάνω στην οδική άσφαλτο, μέσα στα μεσογειακά νερά, σε μια έκταση οριοθετημένη από την Πελοπόννησο μέχρι τη Στερεά και από τα τουριστικά θέρετρα της Magna Grecia έως το οικιακό ταβάνι ο κεντρικός ήρωας του «Ματαδόρ» δεν διστάζει να υμνήσει, να δολοφονήσει νοερά, να αναμετρηθεί με τα γονικά συμπλέγματα εκείνου και της αλλόκοτης γυναικείας θεότητας η οποία τον συνοδεύει βασανιστικά σε μια πόλη που εκποιείται και ξεφτίζει, μέρα τη μέρα.
Μια ιστορία τεκμήριο για την ύπαρξη μιας λεπτής, ενδιάμεσης ζώνης, εντός της οποίας κατοικούν και φλέγονται αναλογικοί άνθρωποι εν μέσω μιας ψηφιακής εποχής, την ίδια στιγμή που μεταέφηβοι «κόβουν» τον πόνο στα μηνίγγια με υπογλώσσια πραλίνα.
Μια ιστορία για την αποθέωση και την κατάρρευση, για τη σάρκα του έρωτα και την ονείρωξη της ευτυχίας που αυτός παράγει.
