Μία γυναίκα σε επιλόχεια κατάθλιψη καταγράφει την αλληλεπίδρασή της με τα αφηρημένα σχέδια της κίτρινης ταπετσαρίας του δωματίου της. Η ταπετσαρία την καταλαμβάνει και την οδηγεί σταδιακά σε μία απελευθέρωση. Το έργο αναδεικνύει τις κοινωνικές παραμέτρους της επιλόχειας κατάθλιψης που προκύπτουν από τις έμφυλες ανισότητες. Περιγράφει την αθέατη ψυχολογική βία και τις σχέσεις εξουσίας μέσα στη συντροφική σχέση. Φωτίζει αόρατα και ανεπίλυτα τραύματα των γυναικών που σχετίζονται με την αναπαραγωγή και παραγνωρίζονται από την ιατρική διαδικασία και τη δημόσια συζήτηση.

«Με λίγες, ελάχιστες, αλλαγές στο πρωτότυπο, η Λουκίδου αφαιρεί αμφιβολίες και αμφισημίες κάνοντας ακριβώς αυτό που οφείλει να κάνει μια διασκευή: φέρνοντας το κείμενο στην εποχή μας. Κανείς δεν είναι πια ανυποψίαστος. Καμιά γυναίκα δεν θα καταβαραθρωθεί αν είναι ακόμη μία από όσες μιλάνε για μαιευτική βία, γυναικολογική βία, πατριαρχία. Είμαστε πια πολλές. Κι αυτό που έχουμε ανάγκη να διαβάσουμε ή να δούμε στη σκηνή τώρα είναι κάτι ελαφρώς μετατοπισμένο, πιο σαφές, λιγότερο διακριτικό και περισσότερο επιδραστικό στην κοινωνική αλλαγή που βαρεθήκαμε να περιμένουμε ότι θα συμβεί από μόνη της ως απότοκο της επιστημονικής προόδου. Δεν θα συμβεί, γιατί η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη· η εξέλιξή της καθορίζεται από τα ερωτήματα, τα ενδιαφέροντα και τις αξίες που είναι σημαντικά για τους λειτουργούς της. Η αίσθηση του επείγοντος για μια αντίσταση σε αυτή την καθημερινή έμφυλη βία μας έχει πια γεμίσει.»[…]

Οι ιστορίες, τα διηγήματα, οι ταινίες και τα θεατρικά έργα που χρειαζόμαστε τώρα μπορούν και οφείλουν να μιλούν πιο καθαρά και πιο δυνατά για όσα μας αφορούν», αναφέρει η σκηνοθέτρια Ευγενία Τζιρτζιλάκη στο Επίμετρο της έκδοσης.