[...] Ο Μίχαελ `Αουγκουστιν που γράφει κάτι πολύ έξυπνα κείμενα, τόσο έξυπνα που, ενώ, σε πρώτη ανάγνωση, μοιάζουν απλά καλαμπούρια, όταν τα ξαναδιαβάζεις, ανακαλύπτεις ότι κάποια απ` αυτά (αρκετά, θα έλεγα) είναι ποιήματα, πραγματικά ποιήματα.
Γυρίζουν τη ζωή τα μέσα έξω, σαν σακάκι, δείχνουν τη φόδρα της σ` όλη τη γελοιότητά της, σ` όλο το μεγαλείο της, σ` όλη τη ματαιότητά της. Προς επίτευξιν αυτού του σκοπού, χρησιμοποιούνται, κατά κόρον, το παράλογο, το υπονοούμενο, η ειρωνεία, ο σαρκασμός (συνδυασμένος μ` έναν υποβόσκοντα λυρισμό, μοντέρνο όμως και στεγνό κι όχι ρομαντικό) και η ανατροπή.
Αν όλ` αυτά δεν συνιστούν ποίηση, τότε τι; Α, και ξέχασα να αναφερθώ στην ελλειπτικότητα και την πυκνότητα του λόγου, άλλα δυο απαραίτητα ποιητικά στοιχεία.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]