«Εξομολογούμαι σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις». Έκτοτε οι σοφοί και οι συνετοί εκδικήθηκαν για τα καλά: θρυμματίζοντας τα Ευαγγελία, κατάφεραν να τα μετατρέψουν σε μια στοίβα από τόσο ετερόκλητα μεταξύ τους κομμάτια ώστε να χάνουν το νόημά τους. Δεν θα πουν όμως την τελευταία λέξη! Ο Ρενέ Ζιράρ πιστεύει, όπως κι η Σιμόν Βέιλ, ότι τα Ευαγγέλια, πριν ακόμη καταστούν μια θεωρία περί Θεού, είναι μια θεωρία περί ανθρώπου. Μια χάρτα των βιαιοπραγιών μέσα στις οποίες κλείνεται η ανθρωπότητα εξαιτίας της αλαζονείας και της επιθυμίας της. Η ανακάλυψη και η αποδοχή αυτής της θεωρίας ξαναδίνει ζωή στα μεγάλα ευαγγελικά θέματα αναφορικά με το κακό, τα οποία λησμονήθηκαν και εγκαταλείφθηκαν από τους πιστούς - από τον Σατανά έως την Αποκάλυψη. Επίσης ανασταίνει την αντίληψη ότι η Βίβλος είναι ολόκληρη μια προφητεία του Χριστού. Επομένως, αντί τα Ευαγγέλια να είναι «ένας μύθος σαν όλους τους άλλους», όπως ζηλότυπα επαναλαμβάνεται εδώ και δύο αιώνες, θα μπορούσαν να γίνουν το κλειδί κάθε προγενέστερης και μεταγενέστερης μυθολογίας, της ανήκουστης ιστορίας που μας επιφυλάσσεται. Μήπως άραγε, μέσα στην παρακμή κάθε σύγχρονης σκέψης, μονάχα η Αγία Γραφή κατορθώσει να παραμείνει ακλόνητη;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]