«Βλέπουμε ότι η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων γίνεται όχι με αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη, αλλά με αυτούς που διορθώνουν και τολμούν πάντοτε να κινούν κάτι των μη καλώς εχόντων» (Ισοκράτης). Αυτά «τα μη καλώς έχοντα» περιγράφονται και επικρίνονται σε αυτό το βιβλίο, κραυγή οργής και αγανάκτησης για μια πολιτεία αδιάφορη και εχθρική προς τον πολίτη, που τον θεωρεί καλό μόνο ως παραγωγική μηχανή και προϊόν προς εκμετάλλευση.
