Ένας νέος άνθρωπος, προβληματίζεται και προβληματίζει. Αισθάνεται τα τσιμπήματα της ζωής και της καθημερινότητας στο πετσί της. Ανησυχεί. Άλλοτε πονά, άλλοτε χαίρεται. Τα συναισθήματά της είναι έντονα. Αντιδρά και δημιουργεί. Δημιουργεί λέξεις, στίχους, στροφές, ποιήματα.

Η ορμή της νιότης της είναι χειμαρρώδης. Η ευφράδειά της είναι χαρακτηριστική. Η δημιουργός έχει την ανάγκη να διαμορφώσει το δικό της σύμπαν, που αρμονικά θα ισορροπήσουν οι σκέψεις και τα βιώματά της. Το καταφέρνει.

Η πρώτη γραφή της είναι αρμονική. Ένας μαθηματικός τύπος, θα έλεγε κάποιος αναγνώστης. Με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς να προδίδει το μαγικό κόσμο της ποίησης. Τον καθρέπτη της ποίησης που κοιτάζοντάς τον, αλλάζει απεικόνιση από στιγμή σε στιγμή. Τα είδωλα διαφέρουν, όπως διαφέρουν οι καρδιές και οι ψυχές μας.

Χαροποιό γεγονός νέοι άνθρωποι να ποιούν τόσο χρωματιστά, τόσο όμορφα και συγκινητικά. Σίγουρα η παιδεία της ποιήτριας την εφοδιάζει με πλούσιο υλικό. Αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι μόνο αυτή αρκετή. Είναι και το περιβάλλον, η πορεία που χαράζει και διανύει ο κάθε δημιουργός.

Η Κατερίνα Κατράκη έχει επιλέξει ένα δύσκολο δρόμο. Το δρόμο της αντίστασης και της ειλικρίνειας. Η οικογένειά της, συνοδοιπόρος στο ταξίδι της, στοργικά τη στηρίζει.

Η συλλογή «Παράθυρο» (εκδόσεις Ιωλκός, 2010) είναι ένα σύνολο 46 μικρών και μεσαίων, ως προς την έκταση, ποιημάτων. Συνδυάζοντας το κλασικό με το σύγχρονο, η ποιήτρια, ταξιδεύει τον αναγνώστη στη ζωή, τον έρωτα, την κάθαρση. Με πετυχημένο τρόπο μοιράζεται τις ανησυχίες και τα συμπεράσματά της. Η ποίησή της είναι διαχρονική και επίκαιρη.

Με λιτό, διακριτικό και εύστοχο τρόπο – κατά την προσωπική, ταπεινή μου γνώμη– η Κατερίνα Κατράκη τοποθετεί τα στοιχεία της πλούσιας ελληνικής γλώσσας, έτσι ώστε να συνυπάρχουν με τα ξενόγλωσσα που καλώς ή κακώς αποτελούν μέρος του αντικειμενικού μας κόσμου.

Οι ολιγόστιχες ποιητικές συνθέσεις της δημιουργού αποτελούν την πιο ευχάριστη έκπληξη της συλλογής. Με λίγες λέξεις –χρώματα θα έλεγε κανείς – η ποιήτρια συνθέτει ένα όνειρο- πραγματικότητα. Τι ικανότητα χρειάζεται άραγε για να λες πολλά με λίγα λόγια;

«Το να γράφεις είναι μάταιο. Το να μη γράφεις, αδύνατον. Έτσι κάθε μέρα ματαιοπονείς γιατί το μόνο πιο οδυνηρό από τη γραφή είναι να μη γράφεις καθόλου». Η Κατερίνα Κατράκη ασπάζεται τους στίχους του ομότεχνού της Νίκου Δήμου. Δημιουργεί και μας παρακινεί να δημιουργήσουμε.

(Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης)