Η Μαριέττα Κόντου γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του ’72 και, αν και έχουν περάσει σαράντα ένα χρόνια, είναι ακόμη πολύ κοντά στο «τότε». Ανήκει στη γενιά της «Αθλητικής Κυριακής», του Carnation, του «Λόλα, να ένα μήλο», του φυτολόγιου, των λευκωμάτων με τις αφιερώσεις, των εικόνων της Sarah Kay και των βιβλίων της Πηνελόπης Δέλτα, της Άλκης Ζέη, της Ζωρζ Σαρή. Θυμάται ακόμη την ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σαλόνι, το σήμα της ΥΕΝΕΔ, τις ελληνικές ται­νίες του Σαββατοκύριακου και το Θέατρο της Δευτέρας. Έζησε τις δασείες, τις οξείες, τις περισπωμένες και τις σχολικές ποδιές με τους κεντημένους γιακάδες. Ανήκει στη γενιά που ίδρωσε να μάθει το μονοτονικό και που πρόλαβε να χαρεί τη γλύκα του βινυλίου και των δισκάδικων σε κάθε γειτονιά.

Ύστερα από μια ανήσυχη παιδική ηλικία και μια θυελλώδη εφηβεία, σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος εθελοντισμού και εκπαίδευσης. Ένα μεταπτυχιακό στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο και η διδακτορική της διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συνέπεσαν με τον γάμο της και τη γέννηση των δύο γιων της.Η «ώριμη» ηλικία των τριάντα τη βρήκε να εργάζεται στον χώρο της απεξάρτησης εφήβων, όπου και παρέμεινε για το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας της. Τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει τον μοναχισμό της ιδιώτευσης, με ειδίκευση στη θεραπεία ζευγαριών, οικογενειών και εφήβων. Αναζητά απαντήσεις κι ας μην υπάρχουν πάντα. Το παιδικό ανάγνωσμα είναι για εκείνη μαγικό. Ίσως γιατί εκεί βρίσκει τις περισσότερες απαντήσεις…Το Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική προσπάθεια. Γράφτηκε από αγάπη για τους γιους της, που είναι μακράν το καλύτερο «μεταπτυ­χιακό» της…